Vijekovima su indijske udovice spaljivane na lomačama sa tijelima svojih muževa. Danas su osuđene na “propast”– protjerane su iz porodičnih domova, lišene sredstava za život i prava na rad. Udovice provode posljednje godine svog života u Vrndavanu, svetom gradu u kome je Krišna živeo u skladu sa hinduističkim vjerovanjima

Vrndavan je sveti grad u kome je Krišna proveo svoje djetinjstvo. Danas je dom nekoliko hiljada slobodnih žena koje su ovdje došle sa jednom svrhom. U Vrndavanu udovice čekaju da umru jer se u Indiji žene čiji su muževi umrli prije njih tretiraju kao proklete. Prije nego što su engleski kolonizatori došli ovamo, Indijci su spaljivali udovice na lomačama sa mrtvim muževima. Praksa, poznata kao sati , konačno je zabranjena sredinom devetnaestog vijeka, ali se i danas praktikuje na mnogim mjestima. Već 400 godina Vrndavan je mjesto gdje odlaze mnoge udovice.

Udovici u Indiji oduzimaju se sva prava jer hindusi vjeruju da je loša karma žene ubila njenog muža. Udovica se ne može ponovo udati, ne može se zaposliti i biće lišena penzije i prava na nasljedstvo. Hindu tradicija takođe kaže da udovicama nije dozvoljeno da jedu prženu hranu, da začine hranu, da nose bilo koju drugu boju osim bijele ili da spavaju na krevetu. Većina žena je siromašna, čak i one koje su živjele sa svojim porodicama ili djecom. Udovice ne samo da su izbačene iz svojih domova, već su i lišene poštovanja, isključene iz društva i tretirane kao mrtve tokom svog života.

“Morala sam da spavam na putu jer me je porodica napustila nakon što mi je muž umro. Udala sam se za njega kada sam imala 11, a on 40 godina. Kćerka mi je umrla od neuhranjenosti, nisam mogla da joj dam hranu jer niko nije htio da pomogne. Udovica sam i nakon njene smrti, odlučila sam da odem u Vrindavan – priznala je jedna udovica u intervjuu za AlDŽaziru.

“Bila sam im na teretu. Zaključavali su me u sobu, jedva da su mi davali hranu. Kada sam razgovarala telefonom sa braćom i sestrama, moja snaha je imala štap podignut iznad moje glave – rekla je druga žena.

Skoro sve udovice su kratko ošišane, a mnoge su obučene u bijele sarije kao što je uobičajeno. Svakog dana se sastaju u hramu Shri Bhagvan Bhajan – sviraju cimbla i pjevaju bhajane u čast Krišne. Razilaze se poslije nekoliko sati pjevanja, dobijajući činiju riže sa malo sočiva, a ponekad i nekoliko novčića od lokalnog stanovništva.

U Vrndavanu postoji humanitarna organizacija Maitri koja nastoji da brine o udovicama, poboljša njihove životne uslove i obezbijedi lijekove i hranu. Međutim, ovo je kap u moru potreba. Organizacija je u mogućnosti da pomogne samo nekolicini, a većina udovica ostatak života provede proseći na ulici.

Procjenjuje se da širom Indije ima oko 40 miliona udovica. Žene su lišene imovine, maltretirane, opljačkane i protjerane iz svojih domova. Prema hinduističkoj tradiciji, žena prvo pripada ocu, zatim ide pod vlast svog muža, a kada muž umre, postaje ničija, nevažna, „nepovrjediva“.

Nisu sve udovice starice. Mnoge od njih su u najboljim godinama, a ima i tinejdžerki, koje upravitelji ašramova (manastira) često prodaju lokalnim zemljoposednicima kao robinje, a završavaju i u javnim kućama.

Većina udovica pati od bolesti i umire od neuhranjenosti. Nakon njihove smrti, njihova tijela se stavljaju u vreće i bacaju se u Jamunu, drugu po veličini rijeku u Indiji.

Vede, ili svete knjige hinduizma, nigdje ne pominju da je udovica obavezna da vodi takav život. Naprotiv, u najstarijim vjerskim tekstovima od udovice se traži da prestane da oplakuje preminulog muža, da se ponovo uda i da živi sa drugim muškarcem.

Bramani (sveštenici na vrhu hijerarhije kasti) su bili ti koji su tumačili svete knjige i pisali komentare na Vede koje su zabranile ženama udovicama da žive radosno i osudile ih na sporu smrt. Svake godine sve više žena udovica dolazi u Vrndavan, koje će posljednje godine svog života provesti pjevajući u slavu Krišni i moleći činiju riže. (Naj portal).