I dok su dostupnost, kultura i navike ogromni faktori u određivanju hrane koju konzumiramo, u proteklih nekoliko godina su rezultati više studija pokazali da osobine ličnosti takođe imaju određenog uticaja na ono što izaberemo da stavimo u usta.

Na primjer, prema istraživanjima Džona Hejsa, profesora nauke o hrani na državnom Univerzitetu Pensilvanije (koji priznaje da obožava ljuto više od 20 godina) i bivše studentkinje Pen Univerziteta Nađe Birns, ljudi koji vole da se voze na brzim rolerkosterima ili uživaju da budu u centru pažnje na žurkama će vjerovatno prije naručiti najljuća pileća krilca u ponudi.

U sklopu dvije različite studije, Hejs i Birnsova su proučavali ulogu koju ličnost igra u konzumiranju začinjene hrane.

Hazarderi uživaju u začinjenoj hrani

U okviru prve, koja je objavljena 2013, Birns i Hejs su prikupili odgovore 97 ljudi koji su rangirali intenzitet uzoraka kapsaicina (alkaloida iz ljute paprike). Kada su uporedno analizirali njihove odgovore i rezultate istraživanja ličnosti, otkrili su da ljudi koji vole senzacije (na primjer, oni koji vole da voze brzo po krivudavom putu) su skloniji tome da vole i jedu začinjenu hranu.

Takođe su otkrili i da su ljudi koji su osjetljivi na nagrade (oni koji vole da ih hvale i koji vole da pobjeđuju na takmičenjima) takođe skloniji tome da jedu začinjenu hranu.

Druga studija, objavljena ranije ove godine, potvrdila je ova otkrića i pojasnila da iako osoba koja je osjetljiva na nagrade možda jede začinjenu hranu, to ne znači da je obavezno i voli.

Druga grupa istraživača je 2011. godina ispitivala da li konceptualne metafore, kao kada nekoga do koga nam je stalo nazivamo „slatkim”, mogu da nam pruže uvid u procese ličnosti. Poslije pet različitih studija, tokom kojih je provjeravano da li učesnici žele da učestvuju u još jednom istraživanju, bez ikakve kompenzacije, istraživači su otkrili da su ljudi koji vole slatkiše, kao što su bombone, karamele i čokoladni kolači, skloniji tome da budu prijateljski nastrojeni i saosjećajni – prave slatke dušice, u suštini.

“Ljudi kod kojih je izražena pomirljivost više vole slatko nego ljudi kod kojih nije “- pišu autori.

Psihopate i gorki okusi

Što je možda još važnije, naklonost ka slatkišima je bila analogna laboratorijskim mjerenjima društvene funkcionalnosti (kao što su pomaganje, dijeljenje i dobrovoljni rad).

S druge strane, osoba koja voli crnu kafu, tonik voter ili rotkvice bi mogla da bude psihopata. Prema jednom radu austrijskih istraživača, objavljenom prošle godine, sa skoro 1000 ispitanika, oni koji vole gorku hranu i pića su skloniji tome da imaju asocijalne lične osobine, na primjer, da budu manipulatori, neosjetljivi i/ili bezosjećajni.

– Ispostavilo se da je generalna sklonost ka gorkim ukusima snažan pokazatelj makijavelizma, psihopatije, narcizma, i svakodnevnog sadizma – pišu autori studije.

Šta više, rezultati sugerišu da je to koliko neko voli gorku hranu i pića postojano povezano sa time koliko je mračna ličnost.

I dok su naučna istraživanja još uvijek u ranoj fazi, Alan Hirš, neurolog i psiholog specijalizovan za liječenje gubitka čula mirisa i ukusa u Fondaciji za tretman mirisa i ukusa u Čikagu, već godinama povezuje lične osobine i sklonost ka određenim ukusima. Napisao je niz knjiga o tome, uključujući i knjigu “Kakvog ukusa je vaša ličnost”.

Hirš kaže da su on i njegov tim ispitali ukus i profile ličnosti više od 18 hiljada ljudi, i pravili korelacije koristeći sve, od grickalica i doručka, do različitih ukusa sladoleda. Hirš kaže da je jedan od mogućih razloga koji bi objasnili zašto ono što konzumiramo u tolikoj mjeri govori o tome kakvi smo, povezano sa periodom od rođenja pa do sedme godine. To je najvažnije vrijeme kada stičemo sklonost ka određenim ukusima hrane.

On takođe ukazuje i na to da se dijelovi mozga koji imaju veze sa našom ličnošću i oni gdje su naši sistemi za miris i ukus nalaze u istoj oblasti.

“Anatomski su veoma blizu jedni drugih. To ima nekog smisla” – objašnjava on.

Votka i karakter

U sklopu jedne studije su ispitivane sklonosti ka ukusima votke. Početkom dvijehiljaditih su je naručili tadašnji distributeri vodke Stoličnaja, i istraživači su obavljali višesatna ispitivanja ličnosti. Subjekti su onda naslijepo degustirali votku sa raznim ukusima, uključujući breskvu, vanilu, pomorandžu i druge, čime je napravljena korelacija između sklonosti ka određenom ukusu votke i ličnosti.

Prema Hiršovim otkrićima, ljudi koji kažu da vole vodku sa ukusom breskve su češće „živahni, dramatični, i puni entuzijazma”. S druge strane, ljubitelji vodke sa brusnicom su češće ozbiljni, dosadni u krevetu i rade previše. U međuvremenu, konzumenti votke sa vanilom su „impulsivni i nošeni emocijama”, i vole društvo drugih ljudi. (Naj portal)