Znate li da su ljudi u 18. vijeku spavali iz dva dijela. Pravilo je bilo da se u prvi san utone oko 20:30h, spava se nekoliko sati, a onda se budite oko dva sata iza ponoći, te se posvetite određenim aktivnostima, a onda se ponovo vraćali u krevet.
Ovaj ritam spavanja prvi put je otkrio profesor istorije na Univerzitetu u Virdžiniji. Njegovo istraživanje utvrdilo je da su ljudi spavali u intervalima: prvo su imali tri do četiri sata sna, a zatim dva do tri sata budnosti, pa su opet nastavljali da spavaju do jutra. To je bio standardan, prihvaćen način spavanja.
Postoje dokumenti jednog ljekara koji tvrdi da je najbolje vrijeme za razmišljanje između “prvog sna i drugog sna.”
Takođe pojedina istraživanja svjedoče o tome da se najviše djece začelo upravo nakon prvog sna.
Šta su ljudi radili između dva sna?
Kao što je dokazano, jedni su vodili ljubav, drugi su pušili i razgovarali sa osobama sa kojima su dijelili postelju, treći su čitali knjige, četvrti su se molili (postojala je čak i “molitva između dva sna”), dok su neki bili aktivni i posjećivali komšije…
Ovaj dvokratni model spavanja, nestao je s pojavom struje. Ljudi su tada mogli da se druže i u “kasne sate” pa je period spavanja skraćen i preinačen u osmočasovni san umjesto u dva sna i pauzu.
Inspirisani ovim otkrićem, naučnici su radili ispitivanje na 15 muškaraca kojima je “uskraćivana svjetlost” pa su oni išli na spavanje ranije, ali isto tako su se budili u sred noći, da bi se pred jutro opet uspavali.
Period između dva sna često su nazivali najsmirenijim periodom u njihovom životu, nešto kao meditativno stanje. Niko od njih se nije opterećivao zbog buđenja, jer su se osjećali savršeno smirenim.
