Za Tuzlaka Nedžada Salkovića kažu da ima lirski glas, manire svjetskog gospodina i neviđenu profesionalnost. Njegova zvijezda sija od 1967. godine kada je snimio prvu singlicu I veliki hit iz tog perioda “Ima jedna cura mala”.

Snimio je tridesetak singlova i desetak albuma sa stotinjak besmrtnih pjesama: “Ima jedna cura”, “Ah, ljubav, ljubav”, “Ne klepeći nanulama”, “Nije mi lako, stari se polako”, “Kad se smiješ mila kćeri”, “Oči moje kletvom bih vas kleo”, “Ne plači srce moje”, “Sretan i bez nje”, “Ašiklija”, “Sve je samo varka”, “Sjećaj me se, sjećaj”, “Đurđija”, “Kad bi znala”, “Ne tražite noćas da se smijem”, “Jesen u vrtu mom”, “Kujunžija besjedio”, “Večeras me ljubi, ljubi”, “Još ti nisu prsti za prstenje”, “Jedino si moje blago”, “Umire sunce, a rađa se tuga”… Na festivalima “Ilidža” i “Beogradski sabor” je osvojio na desetine nagrada publike i stručnog žirija.

“eođen sam na Badnje veče ‘41. Moja kuća je jedna od prvih koja je imala radio u poslijeratnoj Tuzli. Slušajući Radio Sarajevo, zavolio sam Zaima Imamovića uz Šerbinu harmoniku. Tako sam i naučio najviše sevdalinki. Znao sam da pišem i prije osnovne škole, što čujem to zapišem i pjevam. Stariji Tuzlaci su govorili: “Kad Nedžad zapjeva na vrh brda, sve puca” – sjeća se princ lakih nota u Muzičkoj apoteci.

U drugom razredu srednje škole postao je član ansambla Radio Tuzle, koja je tada bila jedna od najslušanijih lokalnih stanica, imala svoj narodni i zabavni orkestar. Školovao se Nedžad za siguran posao mašinca u dobrostojećim tuzlanskim fabrikama. Trebalo je još samo da “oduži dug prema otadžbini”.

– Služeći vojsku u Zadru, upoznao sam mnoge kolege od muzike, pa i našeg čuvenog “Meksikanca” Slavka Perovića, sa kojim sam jpevao u Domu armije, ali ne u “SMB” odijelu nego u svečanom odijelu uzetom iz pozorišta. Kao učenik škole rezervnih oficira bio sam u dilemi da li ću dobiti prekomandu u Sarajevo ili u Beograd. Sudbina je rekla Beograd. – Prvi moj izlazak u Beograd doneo mi je fatalan susret kod hotela “Moskva” sa mojim Tuzlakom Zdravkom Novakom, koji je svirao saksofon u ansamblu Mije Krnjevca. Bila je to sjajna prilika da dobijem potvrdu koliko vrijedim. Zemljak me odveo kod Krnjevca, ja otpjevah “Pokraj Save badem drvo raste”, a Mija primijeti: “Ti si nebrušen dragulj”.

Dva mjeseca kasnije Nedžad je položio audiciju u Radio Beograda, nakon čega je snimio pvrvu sevdah pjesmu “Gonđe ružo u zelenom sadu”. Već 1964. je snimio prvu ploču.

Nedžad se prisjeća i kako mu je tada pomogao Safet Isović:

“Čim smo se sreli u Sarajevu, Safet me odmah preporuči na radio kao svog najrođenijeg, bez trunke sujete. Tako sam ušao na Radio Sarajevo bez ikakve audicije, a ubrzo je stigao i moj prvi nastup na “Ilidži” 1966. Novine su pisale da su “Safet i Nedžad podijelili publiku, jer kada znamo kolika je popularnost ovog prvog, nije teško zamisliti kakav je uspjeh postigao ovaj drugi”.

“Dobio sam ubjedljivo najveći aplauz, publika me destak puta vraćala na binu, a osvojio sam “samo” drugu nagradu publike. Posumnjao sam u lažiranje. Naime, uz svaku ulaznicu dobijao se jedan glasački listić, a na kraju je listića bilo više nego ulaznica.

Poznat kao osoba koja ne bi ni mrava zgazila, Nedžad je desetak godina nakon rata u BiH doživio najveći šok u životu. Na listi ratnih zločinaca protiv Srba, koju su radili u Beogradu, našlo se i njegovo ime. Optužen je za zlostavljanje srpskog naroda u Tuzli.

Kratko je trajala medijska hajka. Ubrzo se sve ušutkalo. U Nedžadovu odbranu, kao ključni svjedok, stupio je Nikola Špirić, visoki fumnkcioner iz Banja Luke, koji decenijama živi u sretnom braku sa Nedžadovom sestrom. (Naj portal)