Janika Balaž, legenda tamburaške muzike, simbol boemskog Novog Sada, prvo je zasvirao violinu, a muzičar svjetskog renomea mu je udijelio kompliment koji se ne zaboravlja. Oni koji ga pamte, kažu da mu osmjeh nije silazio sa lica.

Rođen je Lukinom selu (naselju grada Zrenjanina) 23. decembra 1925. godine, umro je u Novom Sadu 12. novembra 1988. godine, a sahranjen je u Petrovaradinu.
Rođen je u romskoj porodici mađarskog porijekla, koja je iza sebe imala bogatu muzičku tradiciju, što je u velikoj mjeri i odredilo njegov buduć poziv. Otac mu je bio kontrabasista, a djeda cimbalista. Ime njegovog oca je bilo Rac, što je u prevodu označavao pogrdan mađarski naziv za Srbe, pa je iz tog razloga Janika preuzeo prezime majke (Slovakinje), Balaž.

Djetinjstvo je proveo u Bečeju, gdje je počeo da svira violinu sa 10 godina, u lokalnoj kafani. Kasnije se pridružio grupi “Kozarci”, i zajedno sa njima nastavio da svira po Subotici i Horgošu. U Bečeju je završio osnovno muzičko obrazovanje.

Prvi džeparac zaradio je kao mali, sa sedam godina, pjevajući u vozu od Bačkog Gradišta do Bečeja pjesme – “Kad se Ciga zaželi medenih kolača” i “Boci, boci, tarka”.

Još nije naučio ni prva slova, kada je svirao na tamburici, bez nota, već po sluhu. Ipak njegov prvi “zvanični” instrument bila je violina, nakon čega mu je profesor rekao, da je bolje da violinu ostavi po strani, jer ima dosta violinista, i pređe na tamburicu. Tako je Janika, ne razmišljajući dugo, počeo da svira tzv. prim bisernicu, vrstu tamburice.

Njegov veliki prijatelj Zvonko Bogdan izjavio je da je Balaž tamburu svirao nekako “violinski”, kao da je imao gudalo u prstima.

Porodica Kozarski (popularni Kozarci) su svirali u to vrijeme u tadašnjem hotelu “Imperijal” i upravo ova porodica je Janiku uvela u svoj orkestar, što je bio njegov prvi korak ka tronu slavnih.

Na početku svoje karijere je kratko bio član Radio Titograda, u Crnoj Gori (1949 – 1952). Potom prelazi u Radio Novi Sad, kome ostaje vjeran do kraja života.

Od povratka u Novi Sad (1952), sa 27 godina, potpuno se posvećuje tamburici, gdje je imao i orkestar od osam članova. Sa njima je svirao i po kafanama Novog Sada, najviše na Petrovaradinskoj Tvrđavi, na osnovu koje mu je i posvećena daleko čuvena pjesma “Osam tamburaša sa Petrovaradina”.

Postao je i koncert majstor Velikog tamburaškog orkestra Radio Novog Sada na čelu sa dirigentom Savom Vukosavljevim i sa njima javno nastupao na radiju, televiziji i mnogim koncertima. Najviše uspjeha u saradnji je imao sa doajenima starogradske pjesme Zvonkom Bogdanom i Julijom Bisak.

Proputovao je skoro čitav svijet. Samo je u pariskoj Olimpiji svirao je čak 36 puta. Svirao je i pred kraljicom Elizabetom II, koja mu je nakon nastupa čestitala i naglasila da “te trenutke nikada neće zaboraviti”.

Svirao je i drugu Titu koji je uživao u njegovoj muzici, a kako je Janika jednom prilikom potvrdio najviše je volei da mu sviraju – “Salaš u Malom Ritu” i “Osam tamburaša”.

Postoji i anegdota iz života ovog velikana iz 1972. godine, kada je grad Novi Sad posjetio jedan od najvećih violinista svih vremena – David Ojstrah.
On je svratio i u kafanu na Petrovaradinskoj tvrđavi, gdje je Janika svirao sa svojim orkestrom. Oduševljen nastupom, ustao je i pred svima rekao:

“Vi mene slavite kao najvećeg virtuoza svih vremena, ali ovaj čovjek je veći umjetnik od mene!

I pored velike slave van granica zemlje i poziva da se preseli u SAD i Sovjetski Savez i radi kao učitelj, Janika je ostao vjeran svom kraju i uvijek se vraćao…
Nikada nije htio da napusti Novi Sad, gdje je i umro 12. novembra 1988. godine u 62. godini. Danas, na novosadskom Trgu neznanog junaka stoji skulptura od bijelog kamena na granitnom postolju. To je slavni Janika, koji odatle vječno motri i čuva svoju tvrđavu i Novi Sad. (Naj portal)