Zaista je tužna, ali i bogata priča slavnih sestara Silvane Armenulić i Mirjane Bajraktarević, koje su tragično preminule 1976. godine. Mediji se, uglavnom, vte oko Silvane, koja je neosporno bila I ostala najveća zvijezda na eks jugoslovenskim prostorima. Mirjana je, uglavnom, bila u njenoj sjeni, iako je nekoliko godina prije smrti imala velike hitove.

Istina je, da se u početku Silvana protivila Mirjaninom ulasku u estradne vode, te da je najmlađa Bajraktarevićka, uglavnom nastupala po kafanama u Bosni sa Vidom Pavlović, Muhamedom Mujkanovićem, Kadirom Čanom…

Shvativši da joj ne može zabraniti, Silvana je 1969. Godine, kada je već bila velika zvijezda povjerila se Aci Stepižu riječima da ima sestru “koja odlično pjeva, ali da ne bi voljela da krene njenim stopama. U to vrijeme već se pričalo o u estradnim kuloarima da Silvana ima sestru koja bolje pjeva od nje. Istovremeno u porodici se vodio pravi “mali rat”. Njihova majka Hajrija Bajraktarević je tada zaklela Silvanu “mlijekom kojim je dojila” da joj čuva i pazi na Mirjanu, te da je povede sa sobom u Beograd.

I od tada njih dvije se nisu razdvajale, ali nisu svoje sestrinske veze isticale u javnosti. Odgovaralo im je što je Silvana imala udato prezime Armenulić, a Mirjana je koristla djevojačko Bajraktarević. Priovatno su bile nerazdvojne, a na koncertima su zajedno nastupale. Silvanina ekipa je imala četiri ili pet izvođača obavezno je jedno mjesto bilo rezervisano za Mirjanu.

MIrjana sa majkom Hajrijom Bajraktarević

Ni Mirjani u početku karijere nisu cvjetale ruže. Snimala je singl ploče, nastupala na festivalima, ali nikako nije uspijevala osvojiti simpatije publike. Pokušavala je sa Acom Stepićem. Tozovcem, Ismetom Alajbegovićem Šerbom, Bucom Jovanovićem, da bi tek nakon što je započela saradnju sa Radoslavom Grajićem počela snimati hitove “(Imala sam drugaricu”, “Doleteće beli golub”, “Krenuli smo istom stazom, “Samo njega sanjam”…”

Mirjana je svoj prvi televizijski nastup imala u Kupu pjevača 1972. godine, kada je Silvana ubacila kao debitanta u muzičkoj ekipi zagrebačkog “Studija”. Tada se Mirjana tresla kao prut na sceni, a Silvana drhrala iza scene. Na sreću sve se dobro završilo; sestre su dokazale svojoj majci Hajriji koja ih je gledala u Doboju da ih vezuje sestrinska ljubav.

Zanimljivo je da su obje brinule o staroj majci u Doboju. Staru malu kuću nisu željele da mijenjaju, čuvale su je kao uspomenu na teško djetinjsto. Ali, su finansirale dovođenje struje, telefona u naselje na dobojskoj Kuli. Malo je poznato da je njihova kuća dobila telefon kada i predsjednik opštine ili policijska stanica u Doboju. To se najbolje moglo primijetiti kada bi dolazilo do prekida napajanjem struje ili kvara na telefonskim linijama. U Doboju bi tada samo svijetlila sijalica u zgradi opštine i u kući SIlvanine i Mirjanine majke. Isti slučaj je bio i sa telefonskim signalom.

U to vrijeme je bio san svake porodice francuski ležaj u kući ili kolor TV prijemnik. Hajrija Bajraktarević je spavala na francuskom ležaju, a u maloj kućici je imala kolor televizor, koje joj je kupila Silvana.

Nakon Silvanine i Mirjanine pogibije, njihova majka je ostvarila pravo na izvođačke tantijeme od Mirjane, pa su od tog novca sagradili novu kuću osamdesetih godina prošlog vijeka. Od Silvane nije imala tantijeme jer ih je naslijedila Silvanina maloljetna kćerka Gordana, odnosno Silvanin muž na papiru Radmilo Armenulić, s kojim slavna pjevačica nije živjela od 1974. godine.

U jednoj od naših narednih priča objavit ćemo zašto Radmilo Armenulić i njegova kćerka Gordana nisu željeli da pomognu Hajriji Bajraktarević, koja je 1992. godine, sa desetak članova porodice bila smještena u logor na ukometnom igralištu u Doboju. Spasio ih je čovjek, kojem je Silvana pomogla 1973. godine. Sve se dešavalo u jednom selui prema Modriči…. (Naj portal)