Malo je reći da je Fabijan Šovagović legenda eks jugoslovenskog i hrvatskog glumišta. Glumac iznad glumaca, gluma iznad glume – tako u najkraćem se može opisati život ovog dobroćudnog Slavonca, ali i te bi riječi su premale.

Iz njegove prebogate karijere, posebno ga pamtimo po likovima ludog Boška u legendarnom partizanskom filmu “Bitka na Neretvi” iz 1969., svjedočili smo neuništivoj prosjačkoj torbi dide Kikaša i neumorom zanatu svoga roda u “Prosjacima i sinovima” Ivana Raosa iz 1971., kao Jožicu Kičmanovića gledali smo ga “U registraturi”, kao Šimu u “Đuki Begoviću” i “Sokol ga nije volio”, te u seriji “Kuda idu divlje sbinje”, kada je pjevušio pjesmu “Mene žena moli da spavamo goli….”
Fabijan je rođen 4. januara 1932. u selu Ladimirevci pokraj Osijeka, a umoro je 1. januara 2001. godine. Sahranjen je 4. januara 2001. godine, na svoj nedoživljeni 69. rođendan.

Imao je nezaboravna glumačka ostvarenja. Pamtit ćemo ga kao Jožu Svetog u “Brezi”, Milu Vrbicu u “Kuda idu divlje svinje”, Micana u “Kad čuješ zvona”, ludog Boška u “Bitki na Neretvi”, Antu u “Lisicama”, didu Kikaša u “Prosjacima i sinovima”, Lazu u “U gori raste zelen bor”, učitelja Andru u “Predstavi Hamleta u Mrduši Donjoj”, Matiju Gupca u “Seljačkoj buni”, Zdravka u “Lovu na jelene” sa Silvanom Armenulić.

Znao je vrhunski odigrati i dobroga gazdu i raspikuću, prgavca i lukavca, i pravednika i podlaca, i zavodnika i seljaka, dobričinu i intelektualca. Imao je sto lica i malo je glumaca na eks jugoslovenskoj i hrvatskoj sceni koji su mogli odigrati toliko upečatljivih uloga kao što je to znao Fabijan Šovagović.

Živio je u skladnoj porodici. Sa suprugom Majom Blaškov, dobio je kćerku Anju Šovaković Despot i sina Fabija Šovagovića. Oboje su krenuli očevim glumačkim stopama.

“Žao mi je što ništa nisam snimio sa svojom djecom, kćeri Anjom, sinom Filipom i zetom Draganom Despotom. Barem da se kao Hitchcock samo prošećem kroz kadar. S Anjom sam glumio u Shakespearovoj ‘Oluji’. Ja sam bio Prosper, a ona moja kći Miranda. Bila je tada 17-godišnja gimnazijalka – govorio je za života Fabijan.

Svoj prvi moždani udar doživio je u proljeće 1990. u vikendici na Supetru. Iako je zadnjih deset godina svog života često imao zdravstvene probleme, ostvario je uloge u filmovima “Orao”, “Čaruga”, “Đuka Begović” i “Vukovar se vraća kući”. Iz svog doma u Mesničkoj 14 često je odlazio u Vinogradsku te u bolnicu Sestara milosrdnica.

U Donjem Podotočju kraj Novog Čiča doživio je sljedeći udar kada je slušao vijesti o napadu na Dubrovnik. Još jedan udar dogodio se nakon povratka s prve linije gdje je gardistima recitirao Prospera iz Shakespeareove “Oluje”.

Što je rat u Hrvatskoj dobijao na intenzitetu, to se njegovo zdravstveno stanje pogoršavalo. Tokom rata sa Zlatnim dukatima snimio je kultnu pjesmu “Ne dirajte mi ravnicu”.

Posljednju veliku filmsku ulogu odigrao je u filmu “Vukovar se vraća kući”. Od pozorišta se oprašta tek 1995. godine u teatru “Gavella”, ulogom u “Dundu Maroju”. Posljednji film u kojem je glumio bio je “Zamrznuti kadar” iz 1999. godine. Od proljeća 2000. godine boravio je u sanatoriju Gornji grad, sve do smrti, 1. januara 2001. godine. (Naj portal)