Ovo je prvi feljton koji je objavljen o Zdravku Čoliću. Autor Zdravko Srkalović je u sarajevskom AS-u, koji je tada imao tiraž oko 350.000 primjeraka, predstavio Čolu u sedam veoma zanimljivih nastavaka, a u povodu desetogodišnje uspješne karijere, u kojoj je Čola postao miljenik masa.

Najblistaviji period karijere Zdravka Čolića vezuje se za promocionalnu turneju albuma “Ako priđeš bliže”. Serija od 80 – tak koncerata nazvana je “putujući muzički zemljotres”, jer je svaki koncert bio pravi praznik zvuka, svjetla i pokreta.

Uz učešće prateće grupe “Mama Coco”, baletske grupe Lokice Stefanović i gostiju Arserna Dedića, Kornelija Kovača i Kemala Montena publici u gotovo cijeloj Jugoslaviji priređen je neviđeni muzički događaj. Imali smo priliku da gledamo nekoliko koncerata u više gradova prilikom ove turneje.

Čola sa legendama: Vladimir Savčić Ćobi, Zoran Redžić, Kemal Monteno i Davorin Popović

Opšti dojam je bio da je Čolić zadnjim atomima snage nastojao da u potpunosti zadovolji sve ljubitelje muzike. Turneja je bila prenaporna. Ogromna poslovna mašinerija nije davala priliku da se može bar malo odmoriti, a pogotovo o bilo kakvoj bolesti nije moglo biti riječi.
Za vrijeme koncerta u Prištini Čolić je bio prehlađen, pa je cijeli dan pokušavao da se izliječi. Onog trenutka kada je izašao na scenu više se uopšte nisu primjećivali tragovi prehlade. Bili su samo on i njegova muzika na jednoj strani i publika na drugoj. Na kraju su i jedni i drugi bili veoma zadovoljni.

Slike na nebu
Pomenuta turneja je pokazala da se i u jugoslovenskim okvirima mogu praviti veoma profesionalni nastupi. Sve je bilo unaprijed isplanirano do savršenstva. Na najvećim koncertima koji su održani na fudbalskim stadionima, u upotrebi se nalazio i iznajmljeni laserski aparat za projekcije slova i slike na nebu.

Osim toga svaki pokret na sceni, svaki dio garderobe, kao i svaki ton muzičara bili su izabrani, a scenografija i muzička pratnja, uvježbani tako da nije moglo biti zamjerke. Za vrijeme turneje na novinskim kioscima nije se mogla pronaći nijedna revija bez Čolićeve slike na naslovnoj strani.

Fenomen uspjeha zavodljivog Sarajlije najavio je novo razdoblje u historiji muzike kod nas – jedan čovjek je svojim glasom, izgledom i scenskim ponašanjem uspio da na jednom koncertu okupi na fudbalskom stadionu tako veliki broj posjetilaca, koji se do tada vezivao samo za derbije između fudbalera Crvene Zvezde i Partizana. Prodaja ploče i kasete približila se brojci od pola miliona primjeraka.

U takvoj atmosferi i napori vezani za Čolićev uspjeh gubili su vezu sa realnom analizom uspjeha i predstavljali su jednu vrstu dodvoravanja obožavateljkama što ilustrujemo dijelom jednog od mnogih natpisa. Onaj objavljen u ozbiljnom muzičkom časopisu “Džuboks” u broju od maja 1978. godine glasi:
– Najkraće rečeno on je idealan mladić, pravi princ iz bajke kojem nedostaje Pepeljuga. Stvar je u tome što mnoge predstavnice domačeg slabijeg pola (u rasponu od 10 do 40 godina) vide tu Pepeljugu u sebi… A Zdravko dotle pjeva danju, pjeva noću, sve nas gleda sa postera, slika i omota od ploča čeznutivim pogledom tipa C – 16. I premda ženska srca padaju on ostaje neutješan…”

Film propao
Tokom ove turneje Čolić je stvarno pjevao i danju I noću, sve je funkcionisalo idealno, ali je ipak napravljen značajan propust, koji je dokazao da se u tako komplekasnom poslu ne mogu držati baš svi konci. Snimljen je film sa nazivom “Pjevam danju, pjevam noću” koji je rađen sa pretenzijama da postane jedno od najgledanijih filmskih ostvarenja. Rađeno je na brzinu, bez bilo kakve fabule sa lošim koncertnim snimcima i veoma malim ulaganjima, tako da je krajnji efekat bio sasvim suprotan – publika je odbila da gleda idola u mnogo lošijem svjetlu. U ovom filmskom debiju, ali u isto vrijeme i debaklu, Čolić priča:

– Film “Pjevam danju, pjevam noću” je rađen sa dokumentarističkim pretenzijama, ali je u bioskope stigao u vrijeme kada je publika već veoma dobro poznavala svaku moju pjesmu, svaki pokret na koncertima tako da na bioskopskom platnu se nije događalo ništa novo. Razumljivo je da ostvarenja ove vrste nije moglo da zadobije simpatije publike.

Završetak ove turneje značio je za Čolića veliko rasterečenje ali vremena za odmor nije bilo. Slijedile su druge obaveze – snimanja singl – ploča u Londonu i u jesen 1978. godine odlazi na odsluženje vojnog roka.

Primjeran vojnik
Jedanest mjeseci odsustva sa estradne scene doprinijjeli su da se razmisli o svemu što je do tada učinjeno, ali u isto vrijeme da se stvore novi planovi za novi pohod u osvajanju publike. Vrijeme provedeno u JNA po Čolićevim riječima je jedan od najljepših perioda u njegovom životu jer je dobio priliku da se dokaže i kao primjeran vojnik.

Predah u garderobi: Zdravko Čolić, Đelo Jusić i Đorđe Novković

Promjena u izgledu, pristupu muzici, kao i organizovanju koncertnih nastupa uslijedila je nakon pojavljivanja na tržištu ploče sa nazivom “Zbog tebe”. Čolić više nije bio sladunjavi mladić sa još sladunjavim hittićima, već ozbiljna ličnost koja je konačno shvatila šta želi i koji su muzički izrazi najpogodniji za dokazivanje.

Prvi put se dešava da publika nije ta koja diktira pjevaču kako da joj se dopadne, nego je pjevač taj koji se u prvom redu rokerskim kvalitetima nameće publici i privikava je na promjene. Ovo nije bio potpuni “rez” jer je postojalo još primjetno koketiranje sa hitićima, ali su oni bili “zapakovani” u rokerskoj stanici.

Krajem 1980. godine započela je promocionalna premijera albuma “Zbog tebe”. Gotovo sve rečeno za proteklu važi i za ovu.

Revnosniji matematičati dali su se nakon i ove turneje u preračunavanja i dolazili do zaključka da su zarade na koncertima bile enormne. Pojavljivali su se i oni sa “sigurnim” ciframa od dvije do tri milijarde starih dinara koliko je Čolić zaradio na seriji koncerata. (Naj portal)

SLIJEDEĆI NASTAVAK PROČITAJTE OVDJE:

FELJTON: Sve tajne Zdravka Čolića: PRVA SIMPATIJA BILA MI JE RANKA IZ OSNOVNE ŠKOLE, ZBOG NJE SAM PLAKAO (5)