Zvonimir Zvonko Bogdan, Bunjevac, pjevač i kompozitor starogradskih pjesama uz pratnju tamburaša u brojnim već više do pet decenija njeguje i čuva ono najljepše što Vojvodina ima – dušu ravnice.

U januaru naredne godine će napuniti 80. godina, ali nije odustao od pjesme. U beogradskoj Kambank dvorani priprema solističke koncerte 6. I 15. Decembra, pod naszivom “Hej salaši na sjeveru Bačke”. To je, inače, njegova prva autorska pjesma nastala prije 50 godina.

Rijetko ko nije u kafani uz „Cigane“ tamburaše pjevao i uživao uz njegove pjesme koje nose mirise ravnice, davno prošlih dana, boemskog života, Dunava, kafana…

Njegove pjesme pevaju o ljubavi, konjima koji slobodno jure, sankama, fijakerima, ženama, kafanama, salašima… Zvonko je boem sa gospodskim manirima, osobenog stila.

Poznat je kao pjevač, ali i kao kompozitor, slikar, pjesnik, odgajivač konja, golubova, džokej, pa čak i vinar. Postao je naširoko poznat i prihvaćen kada je početkom 70- godina prošlog vijeka.

Zvonko Bogdan je prvu autorsku pjesmu „Svake noći tebi pevam“ snimio 3. decembra 1968. godine. A onda je uslijedila nezaboravna „Ej, salaši na severu Bačke“ , koju je komponovao i napisao 16. februara 1971.

Nizale su se potom „Već odavno spremam svog mrkova“, „Prošle su mnoge ljubavi“, „Govori se da me varaš“, „Kraj jezera jedna kuća mala“, „Neko sasvim treći“, „O tebi pevam najdraži grade“, „Beše jedan čovek“, “ Jedan stari kontrabas“, „Ljubav“, „Ne mogu se setit’ leta“, „Ne vredi plakati“, „Bunjevačko prelo“, „Šta li radi moja ljubav“, „Doći ću ti ko u staroj pismi“, „Spušta se noć na ravni“, „Vojvodino moja“ i mnoge druge…

Njegovi koncerti bili su praznici širom Jugoslavije, ali i svijeta, svuda gdej žive dobri ljudi u kojima je budio sjetu za dobrim starim vremenima mladosti, nježnost i ljubav.

Podjednako dobro pjeva na svom bunjevačkom, srpsko-hrvatskom, ali i mađarskom jeziku. Samostalno i u duetu sa Julijom Bisak i mnogim drugim pjevačima. Poslednjih godina živi na salašu kod Subotice, gdje jedna vinarija nosi njegovo ime. (Naj portal)