Plači mala plači, osto sam na Rači, ne mogu ti doći, ne daju mi proći.Ovo su stihovi iz pjesme “Plači mala, plači” koju je 1998. godine, snimio Borislav Drljača, zapravo je istinit događaj, koje je Mirko Pajčin pretočio u stihove I muzički uobličio.

U ratnim vremenima, na obje granice između Bosne i Srbije, u ovom malom mjestu nadomak Bijeljine, vladao je poseban režim. Muslimanima iz Bosne je bio zabranjen prelazak u Srbiju. Samo se moglo preći sa specijalnim dozvolama.

U takvoj situaciji prolivemno je more suza, a ispaštale su mnoge porodice, naročito one iz miješanih brakova. Drljača i Pajčin su svjedočili jednoj dirljivoj sceni. S bosanske strane granice u Srbiju je željela da pređe jedna Bišćanka, po imenu Alma, ali je nisu željeli da puste srbijanski graničari. Nije pomagalo što je ona suze ronila, molila, preklinjala da je puste da posjeti muža, s kojim je imala troje djece. Njen muž je bio Srbin iz Drvara, bio je ranjen, pa je upućen na liječenje za Beograd.

Te scene su njima dvojici ostale duboko urezane u sjećanje. Pajčin je jednom prilikom samo kazao da je napisao najtužniju pjesmu u karijeri, ali nije otkrivao detalje.Znao je samo da su jedan Srbin i jedna Bošnjakinja kažnjeni jer su bili u mješovitom braku.

Bora Drljača će Almu i njenog supruga desetak godina nakon Dejtonskog mira sresti u Australiji. Po završetku nastupa prišla mu je Alma i podsjetila ga na epizodu iz Rače, kada su on i Pajčin molili graničare da je puste. Tada je saznala da su ona i njen muž “glavni junaci” pjesme “Plači, mala plači”. (Naj portal)